Wanneer je opnieuw zwanger wordt nadat je een kindje hebt verloren, dan wordt het kindje een ‘regenboogbaby’ genoemd. De regenboog ontstaat op de scheidingslijn tussen regen en zonneschijn en symboliseert zo perfect de plek van deze zwangerschap. Opnieuw zwanger worden na stilgeboorte kan ontzettend spannend zijn. Je onbezorgdheid is verdwenen en is verweven met de herinneringen aan jouw sterrenkindje.

Wanneer denk je überhaupt weer aan opnieuw zwanger worden? Sommige mensen durven er uit angst niet meer aan te denken, wat als het niet meer lukt? Wat als we weer een kindje verliezen? Hele begrijpelijke angsten. Bij andere ouders is de kinderwens aanwezig, middenin het prille rouwproces. En weer andere ouders merken dat er nog een kinderwens is, later in het rouwproces. Het gemis en een kinderwens kan door elkaar lopen of juist in elkaar over vloeien. Dat is voor ieder persoon anders, evenals ieder rouwproces anders verloopt. Elkaar daarin blijven opzoeken, respecteren en over je rouwproces en kinderwens blijven praten, blijft belangrijk. Ook wanneer er meerdere kindjes zijn, is een volgende zwangerschap nooit meer zoals het was. Wanneer die kinderwens aanwezig was, kan deze nog steeds aanwezig zijn, ook wanneer er broertjes of zusjes zijn.

Ik deel hier met jou mijn ervaring, een rollercoaster van emoties, in mijn 9 maanden regenboog blog.

Week 8
Bijna 7 weken zwanger, ik heb de huisarts nog niet eerder durven bellen. Misschien brengt het ongeluk en gaat het dan alsnog mis. Maar nu was het toch tijd om een afspraak te maken voor een echo. Mijn grootste wens was opnieuw zwanger worden, maar waarom voel ik dan vooral spanning i.p.v. geluk? Misschien wordt dat versterkt door de misselijkheid en vermoeidheid. Ik ben inmiddels ontzettend moe en misselijk. Eten lukt bijna niet meer, dat moet toch wel een goed teken zijn? Maar wat als…

Een week later is het zover, de eerste echo. Ik ben meteen doorverwezen naar het ziekenhuis. Na het overlijden van Senna, ons sterrenkindje dat vlak voor de 23e zwangerschapsweek stilgeboren werd, werd mij meteen vertelt dat ik bij een eventuele volgende zwangerschap meteen doorverwezen zou kunnen worden. Een verloskundepraktijk is misschien wat persoonlijker dan een UMC, maar mijn voorkeur gaat naar die enorme kennis en ervaring van de perinatale diagnostiek. Ik wil vanaf de eerste weken alles weten, laten controleren en kunnen volgen.

De spanning loopt op wanneer we in de wachtkamer zitten… Ik voel me ontzettend zwanger, al weet ik eigenlijk helemaal niet hoe dat voelt. Ik ontdekte Senna pas veel later, na een aantal weken, dus ik weet eigenlijk helemaal niet hoe het voelt in de eerste zwangerschapsweken.
De gynaecoloog stelt zich voor, evenals de verloskundige die bij het gesprek aanwezig is. Het eerste wat we doen is een echo maken, daarna kletsen we wel verder. Daar ben ik heel erg blij mee. Ik wil alleen maar weten of er een kloppend hartje zichtbaar is, daarna komt de rest.

En die is er… Ik kan alleen maar huilen van opluchting. Een ontlading van de opgebouwde spanning, denk ik. We zien een klein beweeglijk ‘krummeltje’ met een duidelijk kloppend hartje. Ik ben zwanger!

Met de gynaecoloog bespreken we de vervolg stappen. Om eerlijk te zijn, weet ik niet meer wat ze allemaal vertelt heeft. Welke afspraken, welke echo’s gaan volgen, welke onderzoeken we kunnen doen, wil je in het ziekenhuis bevallen? Wil je borstvoeding geven? Eigenlijk wist ik al veel, omdat ik me voor deze zwangerschap veel heb ingelezen. Slik je foliumzuur? Zeker al zolang ik zwanger probeer te worden. Maar dan heeft ze het over 5mg foliumzuur. Bij een voorgeschiedenis met ‘neuraalbuisdefecten’ (afwijkingen aan de rug of schedel), is het advies om een hogere dosering foliumzuur te slikken, i.p.v. de standaard 400mcg. Waarom wist ik dit niet? Waarom heeft niemand dat tegen me gezegd? Ik slik al maanden 400mcg dus ook de eerste 8 weken van de zwangerschap…. Stress!
De verloskundige stelt me gerust. Het voorschrijven van een hogere dosering foliumzuur is protocol, maar er zijn bij ons geen aanwijzingen op een hoger risico, na de vorige zwangerschap. Geen afwijkingen na genetisch onderzoek etc. En weet dat er ook veel vrouwen zwanger worden, zonder dat ze foliumzuur slikken.

Week 10
10 weken zwanger, ik kan eindelijk weer een beetje ‘normaal’ eten. Na een paar pittige weken, helpt het wanneer ik zorg dat mijn maag niet leeg raakt. Ik probeer zoveel mogelijk gezond te eten en telkens kleine hoeveelheden, meerdere momenten per dag. Ik ben inmiddels begonnen met brood eten, iets wat ik al jaren niet meer eet. Maar ik kan de kwark waar ik altijd mee ontbijt en lunch, niet meer verdragen. Het smaakt me niet en ik word er misselijk van. Ook merk ik dat ik veel meer behoefte heb aan eten, daarom eet ik meer fruit en boterhammen met gevarieerd beleg. Ik zorg ook dat ik altijd suikervrije ontbijtkoek bij me heb, om te voorkomen dat ik onderweg een lege maag krijg. Vroeger dronk ik behoorlijk veel koffie, maar dat wil ik nu natuurlijk niet drinken i.v.m. cafeïne. Daar heb ik totaal geen moeite mee, want ik kan de geur van koffie niet verdragen. Gek eigenlijk, terwijl ik toch echt wel een koffie verslaving had. Ik merk dat ik warme dranken sowieso niet lekker vind. Ik drink nu veel water en suikervrije ranja. Grappig eigenlijk, die veranderingen in je voedingspatroon. Wat hormonen allemaal met je lichaam kunnen doen!

Deze week hebben we ook de officiële termijnecho. We zien dat ons krummeltje al weer iets groter geworden is en de verloskundige vertelt ons wat hij herkent in dit klein… tja waar lijkt het eigenlijk op… een kikker? een nijlpaard? De verloskundige herkent het hoofdje en meet hoe groot het krummeltje inmiddels is. De uitgerekende datum is precies zoals we ook al hadden verwacht. Bijzonder voor ons is, dat deze zwangerschap precies in dezelfde periode als Senna blijkt te zijn.

Alles gaat goed, zegt de verloskundige. Het krummeltje is beweeglijk, er is een duidelijke hartslag en het dooierzakje ziet er goed uit. Het ‘zakje’ waaruit het kindje voedingsstoffen haalt, voordat er een placenta is ontstaan.

Vervolgens hebben we een afspraak met een verpleegkundige en doksterassistente. We bespreken onze voorgeschiedenis, hoe het met ons gaat, alle vervolgstappen en de mogelijkheden voor een NIPT test (bloedtest naar aanwijzing voor down-, edwards- of patausyndroom). Wat fijn dat de doksterassistente de tijd neemt om met ons in gesprek te gaan over onze situatie en onze angsten. Dat geeft echt het vertrouwen in de begeleiding in het ziekenhuis. Ze geeft zelf aan dat wanneer er te veel tijd zit tussen onze afspraken en we eerder langs willen komen om te controleren of alles nog steeds goed gaat, we gewoon moeten bellen. Altijd bellen, zegt ze.

Alles gaat goed… maar waarom voel ik dan nog steeds alleen maar spanning i.p.v. dat gelukkig gevoel waar ik zo naar uit heb gekeken?

Week 12
Deze week hebben we onze familie en vrienden op de hoogte gebracht van de zwangerschap. Wat is het heerlijk om nu gewoon over de zwangerschap te kunnen praten. Ook de collega’s en vrienden die de geboorte van Senna meegemaakt hebben, zijn zo ontzettend lief voor ons. Ze gunnen ons dit geluk enorm. Hoe zeer ze mij op het hart drukken om echt te gaan genieten van deze zwangerschap, zo lief. Van mijn vriendin krijg ik de 9 maanden dagboek. “Dit moet je vastleggen en bewust meemaken!” Van een collega krijg ik leuke hydrofiele doekjes… Dan opeens wordt ik overmand door een intens gelukkig gevoel. Dit is echt en het gaat goed. Ik voel me zo intens gelukkig met deze zwangerschap. Mijn grootste wens was om nog een keer moeder te mogen worden. Een kinderwens die ik niet aan de kant heb kunnen zetten na de geboorte van Senna. Niets is belangrijker en mooier in het leven, dan een kleintje die ik als moeder mag overladen met onvoorwaardelijke liefde. Uiteraard niet als vervanging voor Senna. Senna zal altijd onderdeel van ons leven zijn. Maar later in ons rouwproces ben ik gaan beseffen dat het gemis van Senna iets anders is dan mijn aanwezige kinderwens.

Er zijn veel op ratio gebaseerde redenen om geen kinderen te willen. Je leeftijd en angst voor reacties uit je omgeving, je portemonnee, je nachtrust en carrière. Natuurlijk zijn er ook andere situaties, evenals er mensen zijn die bewust geen kinderen willen. Maar een kinderwens heeft vaak niets met ratio te maken. Het is een gevoel, een drang naar moederschap, een oerdrift. Iets van jezelf willen doorgeven. Moeder zijn is onvoorwaardelijke liefde, een intense drang naar moederschap, zwanger zijn, je kleintje vast kunnen houden, kunnen zien opgroeien, moeder zijn zet alles in ander perspectief. Iets wat je leven compleet kan maken. Moeders die eerder een kindje zijn verloren, beseffen vaak nog meer wat ze missen aan moederschap.

Inmiddels voel ik mij in week 12 steeds fitter, ben ik weer begonnen met sporten en ben ik minder misselijk. Ik word er meteen weer een beetje onzeker door. Minder misselijk, gaat het dan wel goed? Maar ondanks ik weet dat er vrouwen zijn die veel erger last hebben van zwangerschapskwaaltjes, weet ik ook dat veel vrouwen in het tweede trimester minder misselijk worden. Gelukkig hebben we over anderhalve week weer een echo. Inmiddels durf ik na te denken over kraamzorg en kinderopvang. Het lijkt nog wat vroeg, maar voor beide wordt geadviseerd hier niet te lang mee te wachten gezien de eventuele wachtlijsten.

Ook heb ik deze week bloed laten prikken. Mijn eigen waardes worden gecheckt, je bloedgroep wordt bepaald en wij hebben ook gekozen voor de NIPT. Dit gaat ook via een bloedtest. De verpleegkundige heeft vertelt, dat wanneer de uitslag niet afwijkend is, we een brief thuis krijgen met de uitslag. Wanneer de uitslag wél afwijkend is, en er verder onderzoek nodig is, dan worden we gebeld.

Week 13
De telefoon gaat, ik ben aan het werk, maar ik zie een 06 nummer staan dat ik niet herken. Aan de andere kant van de lijn hoor ik een dame haar naam zeggen en zich voorstellen als medewerker van het UMC ziekenhuis. Ik schrik meteen; de NIPT test, we worden gebeld als de uitslag afwijkend is….
Maar dan begrijp ik, na 2 minuten stressvolle inleiding, dat ze me belt over een wetenschappelijk onderzoek. Omdat we begeleiding krijgen vanuit een UMC, zijn er verschillende onderzoeken waar we aan kunnen deelnemen, als we daar voor open staan. Ze geeft uitleg over het onderzoek en we spreken af dat we elkaar zien bij de volgende echo afspraak. Ook geeft ze aan dat er een brief onderweg is, met uitleg over dit onderzoek. De periode tussen een bloedtest en de uitslag van de NIPT is een spannende periode, als ik onderzoekers een kleine tip mag geven; wacht deze 10 dagen met het benaderen van de ouders. Ieder telefoontje en iedere brief is omgeven door spanning. Dit laatste is ook meteen de reden waardoor ik de eerste brief van het UMC niet meteen associeer met de NIPT test, ik dacht dat het de uitleg over het wetenschappelijk onderzoek zou zijn. Maar tot onze grote opluchting is de brief toch een goede uitslag, geen afwijkingen gevonden en geen reden voor vervolg onderzoek. Wat een heerlijke mijlpaal. Met een iets geruster gevoel zijn we op weg naar de 13 weken echo…. en ondertussen probeer ik steeds meer te genieten van de zwangerschap.

Ik durf steeds meer na te denken over de babykamer en ik heb me aangemeld voor een online zwangerschapscursus van DubbelZen. Ik ben persoonlijk geen type voor fysieke zwangerschapscursussen of bijeenkomsten met tientallen stelletjes. Maar ik wil er wel alles aan doen, om de zwangerschap en bevalling zo ontspannen mogelijke door te komen, wat in onze situatie al een hele uitdaging is (maar uiteraard soms ook voor niet-sterrenouders). Daarom volg ik Doete van DubbelZen al een hele tijd met Sterrenouders op Instagram en wist ik meteen dat ik haar zwangerschapscursus wilde volgen.

De dertien weken echo; de echoscopist spreekt meteen met ons af, dat alles wat zij zegt ‘normaal is’ en wanneer ze iets afwijkends ziet, dit meteen kenbaar zal maken. Ik kan iedereen aanraden dit vooraf af te spreken, dat geeft meer rust en duidelijkheid tijdens de echo. Ik bemerkte zelf dat ieder moment waarop de echoscopist even stil was, ik mij meteen begon af te vragen wat ze zag… iedere seconde stilte voelde als een minuut. Gelukkig was alles goed. Dit geeft meteen meer vertrouwen om te kunnen genieten van de zwangerschap…

Week 14
…Ook al blijft het fijn om extra echo’s te krijgen, om telkens die bevestiging te krijgen dat alles goed gaat. In deze periode, wanneer het kindje nog niet voelbaar is, duren twee weken zonder deze bevestiging erg lang. Dat onzekere stemmetje in je hoofd is moeilijk tegen te houden.

Ik merk zelf dat de tijd is aangekomen, dat ik mijn spijkerbroeken niet meer kan dragen, maar ook dat ik me steeds fitter ga voelen. Inmiddels kan ik de meeste dingen weer eten en drinken, waar ik voorheen geen zin meer in had. Ik merk dat ik het heerlijk vind, dat ik begin te groeien. Een bevestiging van mijn zwangerschap, een bevestiging dat alles goed gaat en een mogelijkheid om bewust te genieten van alles wat bij deze zwangerschap hoort. Iets wat ik mij ontzettend heb voorgenomen.

Week 16
Wat ik eerst nog kon verwarren met mijn darmen, lijkt nu toch echt herkenbaar als het bewegen van een kindje. Waarom? Geen idee eigenlijk, maar dit voelt ‘anders’. Ik kan haast niet wachten tot dit gevoel nog duidelijker wordt. Het bewust genieten van deze zwangerschap, vind ik ontzettend belangrijk. Juist omdat ik dat bij ons sterrenkindje eigenlijk nog veel meer had willen doen. Helaas wist ik toen pas veel later dat ik zwanger was. Ik heb vaak terug verlangt naar de korte periode van onbezorgdheid en het kunnen genieten van het leven in mij. Ondanks alle spanning, heb ik mij nu heel bewust voorgenomen om zoveel mogelijk te genieten. D.m.v. ontspanningsoefeningen, meditatie en meer beweging, probeer ik te ontspannen en de rust te vinden om intens te genieten. Ik heb tijdens deze zwangerschap extra het gevoel dat ik mijzelf wil onderdompelen in alles wat bij deze zwangerschap hoort. Alles voelt speciaal, omdat ik meer dan ooit besef dat al het moois niet vanzelfsprekend is. Het kopen van een wiegje, het inrichten van de baby kamer, nadenken over de bevalling, genieten van de veranderingen van mijn lichaam en hopelijk snel… heel snel nog meer van de bewegingen in mijn buik.   

Week 19
Wanneer we in de 19de week zitten, mogen we voor de 20 weken echo. Iets eerder dan de daadwerkelijke 20 weken omdat we volgende week op vakantie gaan. Ik wil erg graag voor deze vakantie de uitslag horen. We hebben een andere echoscopist dan bij de 13 weken echo. Ik spreek af dat we het geslacht pas horen, nadat we alle verdere uitslagen weten. De spanning is nu nog te groot, om van een ‘gender-reveal’ te kunnen genieten. Zoals verwacht gaat ze alles stap voor stap bij langs. Af en toe is ze stil of knikt met instemming. Ik merk dat ik volledig gefocust ben op haar houding en gedrag. Ze kijkt op haar horloge. Ik vraag me af wat in haar om gaat, maar door de spanning zeg ik niets en wacht af. Dan geeft ze aan dat ze het hartje niet goed in beeld krijgt en ze zegt dat ik 20 minuten moet gaan lopen, om het krummeltje mogelijk wat te laten draaien. De kleine ligt tot nu toe altijd met het gezichtje naar de placenta gericht, naar de achterkant en dus goed verstopt.

We gaan naar de wachtkamer. De spanning loopt op. Mijn man en ik zeggen geen woord tegen elkaar. Ik loop wat heen en weer. Ik voel me met de minuut meer gespannen worden. “Er is geen aanleiding voor stress,” zeg ik tegen mezelf. Maar toch… 20 minuten voorbij… 30 minuten voorbij… 40 minuten voorbij… ZUCHT. Ik heb hoofdpijn van de stress. Ik werk in een ziekenhuis, ik weet hoe dit werkt en ik ben alles behalve ‘sub assertief’, maar ik herken mezelf… hoe ik stil en gelaten deze situatie onderga, precies zoals tijdens de 20 weken echo van Senna. Het is zelfbescherming; want wat als het hartje niet goed blijkt te zijn?

Na 40 minuten worden we weer opgeroepen en gaan we door met de echo, maar de kleine is niet gedraaid. Wederom is het hartje niet goed zichtbaar. Volgens de echoscopist heeft het geen zin om langer te wachten en later nogmaals te proberen. We moeten over een week nogmaals langskomen voor de echo…. Tot slot horen we het geslacht van ons klein krummeltje, maar ik kan er niet van genieten… ik denk alleen maar aan het hartje wat niet goed zichtbaar is. Wat als….

Zodra we thuis zijn barst ik in tranen uit. We hadden nooit weg moeten gaan, zonder de uitslag. Geen bevestiging dat alles goed is, de onzekerheid, verschrikkelijk… Pas over anderhalve week weten we of alles goed is met de kleine. Rationeel weet ik heel goed, dat er geen aanleiding is voor ongerustheid. Er zijn geen aanwijzingen dat iets niet goed is. Maar mijn emoties (en hormonen?) nemen het over van mijn verstand. Door mijn ervaring in de gezondheidszorg ben ik argwanend en vraag ik me af of ze het echt gezegd zou hebben, wanneer ze twijfels heeft. Misschien heeft ze niets gezegd omdat ze me niet onnodig ongerust wil maken. Misschien wil ze over een week een nieuwe beoordeling doen, om het echt zeker te weten. De 20 weken echo moest een mijlpaal zijn. Ik had zo gehoopt dat we bevestiging zouden krijgen en we die 20 weken grens, zoals bij Senna, achter ons konden laten.

Week 21
De vakantie heeft me goed gedaan en heeft er gelukkig voor gezorgd dat de tijd is omgevlogen. Vandaag hebben we de echo… Gespannen lopen we naar binnen. Tot mijn opluchting herken ik dezelfde echoscopist als van de 13 weken echo. Zij heeft me telkens gerustgesteld en woord voor woord door de echo gepraat. “Alles wat ik zeg, is goed. Als ik iets zie waarover ik twijfel, dan zeg ik dat meteen”. Heel fijn! Alles wat ik wil, is kunnen vertrouwen op wat ze zegt en ziet. Geen non verbale communicatie die ik niet kan volgen en vraagtekens veroorzaakt. Ze begrijpt mijn spanning, ze kijkt meteen naar het hartje. Stap voor stap vertelt ze wat ze ziet. Bloedstromen, de richting, de kamers, de kleppen… en telkens bevestigd ze of hetgeen ze ziet daadwerkelijk goed is. Eindelijk voel ik de opluchting. Alle medische echo’s zijn goed.

Nu kan ik gaan nadenken over geboortewensen(plan) en genieten… echt genieten van de zwangerschap!

Week 24
De 24 weken grens. Vanaf nu kan de kleine ‘overleven’ buiten mijn baarmoeder, als dat nodig blijkt te zijn. Vanaf nu gaan artsen hun best doen om mijn krummeltje alle medische zorg te geven die het nodig heeft, als het te vroeg geboren wordt.

Ik voel me fit, opgewekt en ontspannen. Pas nu, achteraf, voel ik echt hoe gespannen ik daadwerkelijk geweest ben. Eigenlijk had ik het kunnen herkennen bij mijzelf. Wanneer ik veel stress heb, hou ik vast aan controle, om het gevoel van onmacht te compenseren. Ik wil dan overal grip op hebben. Ik heb ontzettend geprobeerd om te ontspannen en te genieten. Maar bij de verloskundige slik ik mijn tranen weg, wanneer ik vertel dat ik nu pas echt kan genieten van de zwangerschap. Ik voel me opgelucht en onwijs gelukkig met dit klein krummeltje in mijn buik…

Elke dag geniet ik van mijn buik, die steeds meer groeit. ’s nachts heb ik last van mijn banden en word vaak wakker van een stekende pijn. Een kussentje onder mijn buik helpt wel een beetje, zodat mijn buik minder hangt wanneer ik op mijn linkerzijde lig.

Eindelijk kan ik echt opgelucht genieten…

Wordt vervolgd !!!

Heb jij behoefte om jouw verhaal te delen op deze website? Om andere ouders te steunen bij het gemis, door (h)erkenning, begrip en verbinding. Mail me: info@sterrenouders.nl