Melanie is 20 weken zwanger wanneer ze, samen met haar man, voor een onmogelijke keuze komt te staan. Samen besluiten ze de zwangerschap af te breken; uit liefde voor hun dochter. Na een zwangerschap van 22 weken wordt femke stil geboren.
Melanie doet hier haar verhaal. Het verhaal van een zwangerschap die niet onbezorgd, maar wel zo gewenst was. Zij deelt haar verhaal met ons om andere sterrenouders te laten weten, dat we niet alleen zijn 💙
Even voorstellen
Ik ben Melanie Mozes, 27 jaar. Ik was zwanger van ons 1e kindje. Dit kwam onverwacht voor ons, omdat we niet hadden verwacht dat ik snel zwanger zou raken. Maar we waren super blij met de zwangerschap! Dit is ons verhaal, over de zwangerschap en onze prachtige dochter Femke 🦋
De test
Op 27 april 2019, Koningsdag, merkte ik al een paar dagen dat ik niet lekker was en mijn hond wilde niet meer op mijn buik liggen. We hadden een huwelijksaanzoek van vrienden en ik wilde eigenlijk wel weten of ik kon drinken of niet. Mijn gevoel zei me dat ik zwanger was. Daarom heb ik ‘s ochtends een test gedaan. POSITIEF! Ik rende naar mijn man, die nog in bed lag, en liet de zwangerschapstest zien. We waren zó blij dat ik zwanger was. De volgende dag heb ik nog een test gedaan en weer … JAAA, positief.
Een aanhangsel?
Eindelijk gingen we naar de verloskundige, om voor het eerst ons kindje te kunnen zien. Daar kregen we te horen dat ze nog “iets” op de echo zag. Maar wat was dat? Een tweede kindje? Wat was het?
We werden doorverwezen naar het ziekenhuis om nogmaals goed te kijken. Daar werd gedacht aan iets anders, zoals meerder ledematen, darmpjes of een aanhangsel? Daarom moesten we een week later weer terug komen voor een echo. Het bleef onduidelijk voor ons en we wisten nog steeds niet wat er te zien was op de echo. Uiteindelijk tijdens de twaalfde week werd duidelijk dat de darmpjes nog niet goed waren ingegroeid. Gelukkig kwam dit snel goed.
“Alles was goed met onze kindje!”
Een gender-reveal
Tijdens de 16e week wilde we het geslacht van ons kindje graag weten. Daarom hebben we een ‘geslacht bepalende echo’ gehad. We hadden besloten dit bekend te maken met een ‘Gender-reveal’. Omdat we zelf ook nog even in spanning wilde blijven, hebben we het geslacht op een briefje in een gesloten envelop laten stoppen. De enveloppe gaven we mee aan iemand die voor ons de taart ging maken.
“Zelf was ik overtuigd van een meisje, maar mijn man wist het niet zo goed.”
Iedereen stond in spanning te wachten. We hadden verteld dat het geslacht d.m.v. een taart bekend zou worden, maar we kwamen met een ballon. Iedereen was verrast, omdat ze de ballon niet hadden gezien. 1…,2…,3… Jaaaaa….
Huhh? Is het een meisje of is het een jongen? Er zat blauwe en roze confetti in de ballon… haha grapje. Ik heb samen met mijn man de taart aangesneden. Het geslacht zou bekend worden door de binnenkant van de taart. Toen we het eerste stukje taart omhoog hielden zagen we het; EEN MEISJE!!! Mijn gevoel klopte!
“Het was een gezellige, geslaagde dag… intens blij met ons meisje.”
We zaten op dat moment midden in een verbouwing en nu konden we gelijk de babykamer inrichten; we hadden mooie kleuren uitgezocht en we wilden een muurtekening laten maken. We konden gericht shoppen en dat deed ik dan ook volop. Babykamer gekocht, roze spulletjes gekocht, ik was zo gelukkig en voelde mij zo goed.
Tot dat moment…
Op weg naar het ziekenhuis voor de 20 weken echo.
“joeppie we mogen ons meisje weer zien!”
De gynaecoloog zette het echo apparaat op mijn dikke buik en zag gelijk dat het niet goed met haar was. Ze had te veel vocht in haar hoofdje. We werden doorgestuurd naar het Academisch Medisch centrum. Het eerste wat we dachten was; “Hoe kan dit? Wat zijn de gevolgen? Krijgen we een gehandicapt kindje?” We wisten dat het echt niet goed was, dat was duidelijk. “Maar dan? Wat als dit echt zo is? Wat doen we dan?” Zoveel vragen, die bij het verlaten van het ziekenhuis door ons heen gingen.
Ons gevoel zei ons dat we de zwangerschap dan zouden afbreken, omdat we ons kindje dat leven niet wilde geven. De gedachte aan een ongelukkig leven voor ons meisje, dat wilde we haar niet geven. Mijn man en ik werken allebei in de gehandicaptenzorg en daar zien we dagelijks de gevolgen van zwaar gehandicapte mensen en hun familie.
De volgende dag in het AMC, weer een echo… Wederom bevestiging dat het niet goed met haar ging. Ze had te veel hersenvocht en de verbindingen in haar hoofdje waren niet meer goed te vinden.
“We moesten uitgaan van het ergste.”
Verstandelijke beperking en…
Wanneer we de zwangerschap door zouden laten gaan, zou ze geboren worden met een ernstig verstandelijke beperking en eventuele andere complicaties, zoals epilepsie en spasme. We hadden de mogelijkheid om verschillende onderzoeken te laten doen; Er is genetisch onderzoek gedaan, door bloed af te nemen bij mijzelf en mijn man. Ook hebben we een vruchtwaterpunctie laten doen om te kijken of ik infecties heb gehad tijdens de zwangerschap.
Het weekend ging voorbij. We hebben veel met elkaar gepraat en kwamen tot het besluit om de zwangerschap vroegtijdig te beëindigen. Dit omdat we haar de pijn wilde besparen die ze zou hebben en ze waarschijnlijk niet eens het besef zou hebben dat ze op de wereld zou staan.
Vrede
We waren onderweg naar vrienden om even wat afleiding te zoeken en te ontspannen. Onderweg in de auto kwamen we op haar naam: FEMKE. Mijn man zocht op internet naar de betekenis van haar naam. Vrede en werd ook gebruik als meisje.
“Dus jouw naam klopte gelijk bij jou, Femke.”
De definitieve beslissing
Er ging een week voorbij en weer waren we op weg naar het AMC. We hadden een gesprek met de gynaecoloog en kinderneuroloog. Wederom een bevestiging dat Femke met een verstandelijk beperking geboren zou worden. Het was de moeilijkste beslissing in ons leven. De beslissing waardoor we haar zouden verliezen en ik zou moeten bevallen van een levenloos kindje. Ik was 22 weken zwanger…
De afspraak voor de bevalling werd gemaakt. Ik wilde wachten tot mijn zus terug was van haar vakantie. De dagen gingen voorbij en ik voelde haar nog steeds in mijn buik. Ze was altijd aan het bewegen en schoppen. Zo erg dat ze mij elke avond wakker hield met haar schopjes. ‘s morgens maakte ze me altijd rond 8:15 uur schoppend wakker.
“Ze dacht vast; Ik wakker, mama ook wakker.”
Ze was zo hard aan het schoppen dat mijn man soms zijn hand op mijn buik legde en haar ook goed kon voelen. Dat moment vergeet ik nooit meer; hoe we beide een hand op mijn buik hadden en Femke daar tegenaan schopte.
De eerste pil
20 augustus was de dag waarop we onze beslissing in uitvoering brachten. Ik moest zelf de medicatie innemen om de bevalling op te wekken. Dit was het aller moeilijkste moment ooit! Ik kon de pil niet innemen, ik wilde ons kindje niet vermoorden; zo voelde het voor mij.
“Ik ben een slechte moeder, als ik nu al na 22 weken zwangerschap ons kindje dood geboren laat worden.”
Maar dankzij mijn man, zijn liefde en steun, kon ik de pil innemen. Dit deden we tenslotte voor onze dochter, om haar te behoeden voor alles wat haar anders te wachten zou staan.
De bevalling
Twee dagen later, op 22 augustus, moesten we ons melden in het ziekenhuis om de bevalling in gang te zetten. We werden om 9:00uur verwacht. We kregen een eigen kamer en om 9:30uur kreeg ik meteen de 1e medicatie gift.
“Ik voelde jou toen nog schoppen.”
Mijn schoonmoeder kwam de auto ophalen en we hebben met z’n drieën nog koffie en een broodje gegeten. Ik begon al moeilijker te lopen, waarop mijn man en schoonmoeder me uitlachten. Ik liep als een oud vrouwtje. Daarna de 2e medicatie gift. De pijn begon toe te nemen en ik besloot een ruggenprik te nemen. Mijn man heeft geholpen tijdens het plaatsen van de ruggenprik, door mijn schouders en handen vast te houden. Na een ruggenprik ben je aan bed gekluisterd. Je kunt alleen nog liggen. Gelukkig kregen we veel bezoek, waardoor de dag toch nog snel voorbij ging. Beide oma`s kwamen heel vaak langs. Opa, tante Kim, tante Lisette en ome Stephan, zijn ook langs geweest en later op de avond kwamen ook nicht Denise en ome Michel. Het was inmiddels 23:30uur en ik had nog steeds geen ontsluiting. Eigenlijk was het tijd voor de volgende medicatie gift, maar in overleg met de verpleegkundige hebben we dit niet gedaan, zodat we misschien nog iets zouden kunnen slapen. Samen met mijn man keek ik naar een film en daarna zijn we in slaap gevallen.
Om 2:00uur werd ik wakker. Ik dacht dat ik krampen had, maar dat kwam waarschijnlijk door de ruggenprik. Ik viel weer in slaap en werd om 3:00uur wederom wakker, weer krampen. Om 3:30uur verloor ik het vruchtwater. De bevalling was begonnen, mijn vliezen waren gebroken… Onze dochter is stil geboren om 5:13 uur.
Femke
Toen Femke geboren was, zagen we meteen dat er veel druk op haar hoofdje zat, maar “wauww wat was ze mooi. Ze lijkt veel op haar papa.” Een mensje, met nageltjes en donshaartjes; zo compleet. Ze had alleen nog iets meer gewicht nodig, iets meer vet; ze was nog erg mager. We hebben haar in een bakje met water gelegd, zodat haar huidje nog mooi intact bleef.
Ik kan mij van de bevalling niet veel meer herinneren. Ik ben tijdens de bevalling 2 liter bloed verloren en moest snel naar de operatiekamer, omdat mijn placenta niet los kwam. Toen ik weer terug kwam van de operatie hebben we veel foto`s laten maken. Samen met mijn man, ikzelf en onze dochter. Ook onze familie kon met Femke op de foto.
‘s middags is ze opgehaald, voor onderzoek, zodat we er hopelijk achter komen wat de oorzaak is. Ik heb de tijd om naar huis te gaan telkens uitgesteld; Ik wilde eerst nog in het ziekenhuis douchen, omdat ik nog niet fit genoeg was. Daarna wilde ik nog eten. Maar eigenlijk wilde ik nog zo lang mogelijk in het ziekenhuis blijven, dicht bij mijn dochter. Ik wilde haar niet achter laten. Ik vond het vreselijk. Ik liet mijn kind achter. Dat mocht niet!
“Ze had nog niet geboren mogen worden. Ik moest nog 20 weken!”
Het afscheid
Gedurende de dagen na de bevalling was het kermis in ons dorp. We hebben veel tijd met familie doorgebracht, een weekend met een lach en een traan. Ik kon nog niet veel doen, maar gezellig samenzijn met lieve mensen, dat deed me goed. Ik ben sterk en moet door…
5 dagen na de bevalling hebben we Femke laten cremeren. Het afscheid was met onze ouders. Gelukkig hebben we nog even kunnen knuffelen met ons meisje; nog even een kus geven en dicht tegen ons aan. We brachten haar zelf naar de oven en daar hebben we afscheid genomen van onze prachtige dochter, Femke. Het was goed. De volgende dag zijn we naar het gemeentehuis gegaan en hebben we haar laten registreren. Vanaf nu bestaat ze ook echt en staat ze bij ons beschreven. Dat voelde zo goed; vol trots, maar ook met heel veel verdriet.
Ik moet door…
29 december zou ik uitgerekend zijn, deze tijd is moeilijk. Ik vraag me af hoe groot ze nu zou zijn geweest. Hoe haar schopjes later in de zwangerschap waren geweest. Hoe dik ik zou zijn geworden. Maar dan besef ik tegelijk dat we de beste beslissing hebben genomen…, uit liefde voor haar!
Als we ooit weer kindjes krijgen, vertellen we over hun oudere zus. We hebben nu een mooie vlinder en wanneer ik buiten vlinders zie, geeft dat kracht. Zo weet ik dat ze altijd bij me is.
“Ik moet door, ook al wil ik soms niet door.”
