Loes is 22 weken zwanger als ze plotseling moet bevallen. Ze is super trots op haar meisje, maar ook onwijs verdrietig omdat ze afscheid moet nemen.
Inmiddels 22 weken zwanger van ons eerste kindje. De hele nacht heb ik al een pijnlijke buik, dus in de ochtend naar de huisarts, die me uiteindelijk toch maar naar het ziekenhuis stuurde voor een echo. Gewoon voor de ‘zekerheid’. Maar daar bleek al snel dat ik ontsluiting had. Ik moest meteen in het ziekenhuis blijven en in bed blijven liggen. Ik weet niet meer hoe ik mijn moeder gevraagd heb om wat kleding langs te brengen; de eerste uren na de echo heb ik niet meer helder in mijn geheugen. Alles werd heel even stil om me heen. Maar snel daarna voelde ik me onwijs sterk. Ik ging dit doen, dit zou goed komen, voor mijn meisje… nu nog zo klein en kwetsbaar, maar al zo sterk en dapper. Zo klein maar al helemaal compleet.
Ontsluiting
Ik was zo’n moeder die gewoon door wilde werken tot 4 weken voor mijn verlof. Naïef misschien? Maar ik ben gewoon heel nuchter. Ik wilde mijn dingen blijven doen, zonder teveel gedoe. Ik had me eigenlijk nog niet echt voorbereid op de bevalling, tijd genoeg, dacht ik. Maar als dan het woord ‘ontsluiting’ valt, valt de grond onder mijn voeten vandaan. Dit is niet goed.
Het worden lange dagen en nachten met weeën, maar zolang ze daar binnen zit en mijn vliezen niet breken, is ze veilig. Ik besef dat het nog veel te vroeg is voor Lisa, om geboren te worden. Zou ik de 24 weken kunnen halen? Anderhalve week… zou dat kunnen?
Maar dan
Dan lijkt de bevalling te beginnen. Na een aantal heftige weeën gebeurt het dan toch: de vliezen breken. Mijn vriend en ik kijken elkaar aan. Dit is het. Wat een moment van opwinding zou moeten zijn, is het meest verschrikkelijke moment van ons leven. We weten dat dit het leven van ons meisje kan kosten. Nu zal ze écht geboren worden en ik kan er niets aan doen. Ik kan haar niet redden. Ik kan het niet meer tegenhouden. Ik doe zo mijn best. Maar we moeten haar verwelkomen en verliezen tegelijk. Mijn hart breekt.
Het duurt niet lang voor we haar in onze armen vasthouden. Alle trots en liefde… groter dan het verdriet. Ik blijf haar vasthouden, ik wil voor altijd naar haar kijken. Ook mijn lieve vriendinnen en onze families komen om haar te zien. Ze was er, ook al was het maar kort.
Trots
Op haar geboortekaart hebben we geschreven dat we “trotse ouders zijn geworden”, want daar is geen twijfel over. We hebben een prachtig mooi meisje gekregen. Echt óns meisje, want ze leek nu al onwijs op haar papa.
Het was nog te vroeg voor jou. En nu ben ik ‘sterrenmama’. Ik werd mama, maar mijn armen zijn leeg. Je leefde 5 maanden in mijn buik. Vanaf de zwangerschapstest, en het zien van een kloppend hartje op de echo’s, werd jij een onderdeel van ons leven. In mijn gedachte kroop je al door de kamer. Trok je aan de oren van Fleur, onze pup. Ik droeg je door het huis en vroeg me af hoe snel jij een eerste vriendje zou hebben. Maar ook al ben je hier niet meer bij ons, toch ben je niet meer weg te denken uit ons leven. Jij hoort bij ons, voor altijd.
In mijn dromen
Ik heb je in mijn armen en ik kijk naar je. Ik kijk naar je neusje, oogjes met mini wimpertjes, je wangetjes en je lipjes. Ik streel je kleine haartjes op je hoofd. Wat ben je mooi. Jouw handjes, met perfecte vingertjes en kleine nageltjes. Ik zou willen dat je mijn vinger nooit meer losliet en we altijd zo konden blijven zitten. Veilig en compleet.
Voor onze lieve Lisa, voor altijd in ons 💙
