Een jaar geleden dat ik mijn mannetje moest laten gaan, om voor altijd als engeltje bij me te zijn. Mijn sterrenkindje… Ik werd sterrenmama.

Inmiddels een jaar geleden toen ik weer begon met werken. Ik moest door, ging weer aan het werk, ging weer naar feestjes en ging op vakantie, omdat dit al geboekt was. Nu weet ik dat dit allemaal veel te vroeg was. Ik luisterde niet naar mijzelf, maar deed wat ik dacht dat andere mensen van me verwachtte. Ontzettend schuldig voelde ik me daarna, dat ik door ging met mijn leven. Ik kon niet genieten van de dingen die ik eerder altijd zo fijn vond. Een zware winter periode ging ik tegemoet. De donkere dagen, de feestdagen… ik was moe, ontzettend moe…

We wisten niet wat goed was, daar kun je ook alleen maar achter komen door het te proberen. Iedereen doet dit op zijn eigen manier. Ik heb geen spijt van de dingen die ik gedaan heb, maar had iets meer aandacht mogen hebben voor mijn gevoel, wat het met me deed. Vaak wist ik niet eens wat ik voelde. Gelukkig wist ik op tijd naar mezelf te luisteren en nam vaker een extra dag vrij. Ik luisterde meer naar mijzelf, deed geen dingen meer die ik niet wilde omdat iemand anders dat verwachtte en was veel bezig met mijn mannetje via deze website. Ik durf vaker nee te zeggen, ik stop energie in dingen waar ik van kan genieten en ben minder hard voor mijzelf geworden.

Egoïstischer? Dat klinkt misschien zo, maar is niet de basis. Ruimte geven aan je emoties, accepteren wat je voelt. En alleen wanneer ik mijn energie goed verdeel, kan ik er voor andere mensen zijn en aandacht hebben voor de mensen die ik liefheb. Die balans is voor mij erg belangrijk. Tijd voor mijzelf en rust nemen, jezelf kunnen zijn… en goed genoeg zijn zoals je bent. Mijn energie opladen, zodat ik die energie weer kan delen met anderen.

En natuurlijk aandacht hebben voor je verdriet! Mijn sterrenkindje is altijd een onderdeel van mijn leven. Hij is er! De liefde voor hem, maar ook het verdriet, moet er kunnen zijn. Anders komt dit als een boemerang terug, om me uit balans te brengen.

Of het gemakkelijker wordt? Ik zou graag ‘ja’ willen zeggen, maar dat is niet zo. En ik verwacht ook niet dat dit gaat komen. Dat klinkt misschien beangstigend, maar je leert wel omgaan met het verdriet, waardoor de liefde voor je sterrenkindje meer ruimte krijgt. De moeilijke momenten, het gemis, blijft. Wanneer je aandacht blijft houden voor het gemis, accepteert wat je voelt, leer je omgaan met het verdriet. Ik noem dat niet gemakkelijker, maar ‘anders’. Verlies kun je geen plekje geven…maar de liefde wel.

Soms betrap ik mijzelf er weer op dat ik teveel doordraaf. Te weinig tijd en aandacht geef aan mijn gevoelens. Ik herken dit als een soort “overlevingsmodus”, maar ook een soort ‘pauzeknop’ voor mijn verdriet. Dit helpt me niet verder, maar laat het even stilstaan. Uiteindelijk moet ik stoppen om mijn batterij weer op te laden en mijn emoties de ruimte te geven.

Ik steek vaak een kaarsje aan voor mijn mannetje. Kijk naar zijn foto en praat tegen hem. Ik voel me moeder, ook al kan ik niet meer voor hem zorgen. Ik zorg voor onze liefde en onze eeuwige verbondenheid.