Als je kindje stilgeboren wordt, dan ben je klaar. Niets komt in de buurt van dat verdriet. Niets lijkt nog belangrijker te zijn dan dat gemis. Een rollercoaster van emoties, een zee van verdriet. Daar kom je nooit meer overheen. Dacht ik…
Mijn kindje zou niet levend geboren worden. Bij de twintig weken echo zagen we grote afwijkingen aan zijn ruggenwervel en zijn hartje klopte niet goed. Na 22 weken is Senna stil geboren. Na onderzoek, bleken er geen genetische afwijkingen, maar was het “domme pech.”
“Zelf spreek ik nooit over verlies, alleen over gemis. Ik mis Senna iedere dag! Ik had zo graag voor hem willen zorgen en hem zo graag willen zien opgroeien. Een groot gemis, maar we hebben niet verloren. Hij brengt ons zoveel liefde, positiviteit en kracht; iedere dag.”
Tijdens de eerste weken voelde het alsof ik hier nooit overeen zou komen. De emoties, de hormonen, de impact op je lichaam, dit was teveel. Maar mijn leven was niet voorbij. Ik ben verdrietig, maar trots en dankbaar tegelijk. Die liefde en trots is groter dan het verdriet. Ik weet dat ik nu zelfs intenser kan genieten, bewuster leef en Senna mij een betere -nieuwe- versie van mijzelf laat zijn. Ik kan mij minder druk maken over kleine dingen. Waar ik voor de geboorte van Senna nog wel eens over zeurde, vind ik nu niet meer de moeite waard. Ik maak andere keuzes, ik wil dingen doen waar ik oprecht van geniet en energie van krijg. Dingen die ik echt belangrijk vind. Alles is verandert, alles staat in ander perspectief.
Daarom deze website. Ik weet dat er andere mensen zijn, die dit verdriet ook beleven. Ik doe dit ter nagedachtenis aan alle sterrenkindjes die gezien mogen worden. En om andere sterrenouders te helpen. Door dit te delen kunnen we elkaar kracht geven, zoals Senna mij iedere dag kracht geeft. Als je elke dag op staat en weer ergens van kunt genieten, dan kan je alles aan en mag je trots zijn op jezelf.
Alles de eerste keer…
Toen mijn sterrenkindje net geboren was, werd het zomer. Verschrikkelijk om een geboekte vakantie door te laten gaan, terwijl hij bij me had moeten zijn. Alle goed bedoelde adviezen, toch naar een feestje gaan voor afleiding, ontspanning… “het is goed voor je”. Achteraf weet ik dat je vooral je gevoel moet volgen. Waarom denkt iedereen dat afleiding goed voor je is, terwijl je verdriet er gewoon moet kunnen zijn. Verschrikkelijk voelde het, thuis komen na een feestje. Te veel prikkels, te weinig aandacht voor mijn verdriet, voor het gemis en vooral dat gevoel van “gewoon doorgaan met allerlei onbelangrijke dingen”. Veel te vroeg was het, om weer aan het werk te gaan, om op vakantie te gaan of weer naar feestjes te gaan. Maar dat wist ik pas achteraf…
Neem de tijd; neem tijd voor je verdriet, voor het gemis, dat is echt voor iedereen anders. Alleen jij weet waar je klaar voor bent.
De eerste keer Vaderdag. Zoveel ideeën had ik; een klein stoer shirtje met “my daddy rock’s”. Ik zag het al helemaal voor me. De hele zomer is voor mij één lange roes geweest. Nergens heb ik echt van genoten. Ik heb onwijs mijn best gedaan om de draad weer op te pakken, maar niets kwam echt binnen, en toen kwam de herfst en de winter. Donkere dagen en natuurlijk de ‘feestdagen’. De eerste keer kerst vieren, ik had er geen zin in. Mijn sterrenkindje had er moeten zijn. Dat gemis voelde zoveel malen groter in bijzijn van de familie, het samen-zijn, daar had hij bij moeten zijn. Het voelde alsof alles en iedereen “gewoon door ging”, alsof er niets gebeurt was, alsof er niemand miste. Maar mijn mannetje was er niet, ondanks hij ieder moment bij me was.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik altijd al wat moeite heb met de maanden oktober en november. Geef mij maar zon, het liefst ben ik de hele zomer buiten bij het water op mijn slippers. En hoe kun je oud&nieuw vieren wanneer je niet terug wilt kijken maar ook nog niet weet hoe je vooruit moet kijken? Het liefst bleef ik de hele dag in bed. “Wake me up, when it’s all over”. Maar inmiddels weet ik ook dat het belangrijk is om te accepteren hoe het gaat en het gemakkelijker is om er niet tegen te vechten. Vooral wanneer je het gevoel hebt de draad weer op te pakken, valt het zwaar wanneer het toch even weer niet gaat. Ik dacht dat alles beter zou gaan wanneer het weer lente zou worden, maar niets was minder waar…
De eerste keer lente, ken je dat gevoel? Koude voeten, maar de zon warm in je gezicht. ’s middags in een korte broek, ’s avonds in een dikke trui. De vogels die fluiten en druk bezig zijn met hun nestjes. De lammetjes in de wei. Alles weer groen en in bloei. De eerste keer buiten dat kopje koffie in de ochtend. Voor mij altijd een heerlijk moment. Maar nu… Alles.., ieder geluid, ieder zonnestraaltje, iedere fluitende vogel, elke geur… alles doet me denken aan vorig jaar. Alles doet me denken aan dat moment… wij samen op de schommelstoel. Zo vaak heb ik gezegd dat alles goed zou komen, niet wetend dat alles zo anders zou lopen. Volledig terug in dat moment van geluk gevolgd door intens verdriet, die knoop in mijn maag, brok in mijn keel. Een jaar geleden was hij nog bij me en stelde ik mezelf voor, vlak voor de bevalling op diezelfde schommelstoel te zitten, maar dat moment is nooit gekomen.
