Je baby verliezen tijdens de zwangerschap is verschrikkelijk. Toch komt stilgeboorte vaker voor dan je denkt. In Nederland volgens de cijfers van het CBS rond 800 keer per jaar (cijfers van 2017/2018).
Dat komt neer op ongeveer één op 200 baby’s. Het meest frustrerende is nog dat er vaak geen oorzaak gevonden kan worden voor het verliezen van de baby. Er wordt gedacht aan genetische oorzaken of gezondheidsproblemen. Toch is er nog vaak geen duidelijk aanwijsbare reden voor een stilgeboorte. Geen antwoorden kunnen vinden is voor de ouders vaak erg frustrerend, maakt het moeilijk te begrijpen en geeft veel spanning bij een eventuele volgende zwangerschap.
onwetendheid
Als je zwanger bent, is het laatste waar je aan wilt denken een stilgeboorte. Maar toch is het iets wat we niet in een doofpot moeten stoppen. We kijken vaak uit naar een echo en zien dat als iets moois, maar als we deze cijfers kennen moeten we dan niet iets meer voorlichting geven? We zijn bang om zwangere ouders onnodig bezorgd te maken. Toch is het belangrijk voor sterrenouders omdat je een stilgeboorte nooit vergeet en je sterrenkindje voor altijd bij je blijft. En hoe zit het met begrip en onbegrip vanuit je omgeving bij stilgeboorte? Ik ken veel situaties waarbij gesproken wordt over een miskraam, terwijl een kindje bij 22 of 23 weken zwangerschap geboren is. Ik wil geen vergelijking maken met het verdriet van ouders die een miskraam meemaken, laat dat duidelijk zijn. Maar het kan na een begrafenis of crematie wel pijnlijk zijn wanneer iemand tegen je zegt; “Wat vervelend, ik ken óók iemand die een miskraam heeft gehad, na 7 weken zwangerschap”.
Ik ben van mening dat dit onderwerp veel meer aandacht mag krijgen. Er wordt te weinig over gesproken. Juist door te praten, verwerk je het voor jezelf en voorkomen we de onwetendheid. Ik sprak in het kader van deze website een moeder die haar mening met ons hierover wil delen:
“Toen het mij overkwam, hoorde ik ineens allerlei verhalen van mensen die dit ook hebben meegemaakt. Maar waarom hoorde ik dat daarvoor zo weinig? Mensen lijken er pas over te praten als iemand het meemaakt.
Ik had altijd het idee dat als de 20-weken echo goed was, alles verder rustig zou verlopen. De eerste maanden zijn het spannendst. Risico’s op een miskraam kende ik wel. Maar na de 20ste week zou het goed komen. Dus ook voor mij, want ik had niets. Geen problemen met mijn bloeddruk, de misselijkheid was over, geen diabetes en ik had bovendien al twee eerdere zwangerschappen gehad. Niets is dus minder waar en ik had graag dat beetje extra voorlichting gehad. Wanneer we de bekendheid van stilgeboorte vergroten, weten we er meer over nog voordat iemand zwanger wordt.
Uiteraard zijn er uitzonderingen, maar vaak hoor je dat er geen oorzaak wordt gevonden. We vertrouwen veel op de expertise van een ander, maar volgens mij moet de ervaring van andere ouders en zwangeren ook mee tellen.
Weten we waar er tijdens een echo naar gekeken wordt? Wat wordt er opgemeten en wanneer is iets afwijkend? Negen van de tien zwangeren, ziet een echo als een ‘leuk moment’. Dat is het moment dat je weer naar je baby kunt kijken en eventueel het geslacht te horen kunt krijgen. Dat vond ik zelf ook altijd. Niemand die je verder iets vertelt, omdat we zwangere vrouwen vooral niet ongerust moeten maken. Maar hebben we dan geen recht op een eerlijk beeld? Na drie zwangerschappen was mij nooit verteld wat het allemaal inhield. Maar zo ingewikkeld is het niet.”
Ontzettend blij waren we, ik was zwanger van ons derde kindje. Een meisje! Een cadeautje voor ons allen, na de geboorte van twee zoons. Haar broertjes was super blij met een zusje op komst. Net als bij de twee eerdere zwangerschappen, verliep alles goed. De weken vlogen voorbij.
Tot dat moment. Ik voelde mijn baby minder, of eigenlijk helemaal niet meer. Ik was 30 weken zwanger. Voor de zekerheid belde ik de verloskundige. Zij luisterde gelijk met een doptone. Geen geluid…
We moesten direct naar het ziekenhuis. Ik wist gelijk dat er iets helemaal fout zat. Mijn meisje was overleden. Mijn wereld stortte in, alles stond stil…. Hoe kon dit? Alles was tot dat moment goed gegaan. In één klap stortte mijn leven in. Ik had een goede zwangerschap, dit kon niet. We kwamen in een molen van onderzoeken terecht. Ik kon het niet bevatten dat mijn kindje in mijn buik was overleden.
De dag daarna ben ik op een natuurlijke manier bevallen van mijn levenloos meisje. Ze was prachtig. Ik was zo trots! Maar wat een fijne kraamtijd moest zijn, werd een periode van verdriet en pijn. Het regelen van een uitvaart is een onmenselijke opgave voor ouders.
Ik had nog nooit te maken gehad met doodgeboorte. Zoveel vragen en ik kreeg geen antwoorden. Natuurlijk is een zwangerschap een blije gebeurtenis, maar ik had liever gewild dat iemand mij hierover vertelt had. Er wordt weinig over gesproken, terwijl Nederland één van de hoogste “stilgeboorte” cijfers heeft.
Hoe ga je verder? Dat is vervolgens de grootste uitdaging in mijn leven. Het is ons gelukt, ook al weet ik niet eens meer precies hoe we dat in de eerste maanden gered hebben. Ik weet dat er nog vele uitdagingen komen, zoveel momenten waarbij ik mijn meisje extra zal missen.
Ik begrijp heel goed dat je als zwangere vrouw niet geconfronteerd wilt worden met stilgeboorte, wanneer je een “happy” 20-weken echo hebt gehad. Maar er is ook nog een optie om vóór de zwangerschap meer te praten over stilgeboorte. Zorg dat je niet onwetend bent!
